Love Behind the Letter

LOVE BEHIND THE LETTER

By: Ryan Aban

Chapter 1

                     

                      Good Morning!?

                       

                       Ano nga palang maganda sa morning!? Nakakainis. . nabasa pa kasi niya. Siguro kinuha ni Arianne ang letter. Siya lang naman kasi ang nangingialam ng gamit ko. Nahihiya na talaga akong humarap sa kanya. Maski magpakita ayaw ko na. .wew!? anu kayang magandang gawin para hindi kami magkakita? Tssk!! Magkatabi pala kami sa first subject namen, umabsent na lang kaya ako para di niya ako makita. Naisip ko na madami pala kaming gagawin ngayong araw kaya hindi pala ako pwedeng umabsent. Haaay! Ano kaya!? Nag-isip ako. . .

                    

                     1ng minutong pag-iisip . . .

                     2ng minutong pag-iisip . . .

                     3, 4, 5ng minutong pag-iisip . . . Diko napansin na napadpad na pala ako sa bintana ng kuwarto.

                    

                    Sige na nga papasok na lang ako. Haharapin ko na lang sya ng sa ganun di na ako mahihiya sa susunod pang-araw. Pero natatakot ako. Kinakabahan akong magpakita sa kanya, pati na rin sa mga kaklase ko. Aasarin nanaman nila ako. Hahaha! Sing wirdo may gusto? Bigla ko na lang naisip. Masama bang mapokus sa pag-aaral? Okey!? Tama yata sila.

                     Pumasok ako. Kainis! Umpisa palang, papunta palang ako, nakita ko siya. Nakatayo sa harap ng tindahan na kung saan doon una kaming nagkakilala. Tindahan iyon ng mga cupcakes. Kainis! Paano ako makakapunta sa school, eh wala namang ibang daan papunta sa school kundi kailangang muna dumaan sa tindahan para makapunta sa kinaroroonan. Haaay! Kailangan kong mag-isip ng paraan.

 [isip-isip-isip]

                       1ng minuto . . .

                       2ng minuto . . .

                       3, 4, 5ng minuto . . . Alam ko na!!

                      

                       Lumabas ako sa macdonalds, suot ang wig na kulot-kulot at shades na talaga namang matatakpan ang kagwapuhan ko . . . Haha! “Nakapagbiro pa sa lagay na to. Siguro naman di na ako makikilala, bumili pa naman ako. Sayang pera ko kapag nakilala pa ako”. Dire-diretso akong naglakad patungo sa school. Kinakabahan at ni minsan hindi ko nilingon si Jhoyce, natatakot kasi ako na baka mahalata nya ako.

***

                Haaay! Salamat nakahinga rin ako ng malalim! Kala ko makikita at malalaman niya na ako ang nakasuot ng nakaka-disguise na damit. Kahit napilitan lang ako isuot iyon kasi malayong-malayo sa itsura ko. Katamtaman lang naman ang tangkad ko. Maputi sabi ng ibang tao. Medyo singkit, bilog ang mukha at medyo long ang hair ko. Hahaha! By the way, biglang napaisip ako. . . Bakit kaya nandun si Jhoyce? Na para bang may kung sinong hinihintay. Hinihintay ba niya ang boyfriend niya? Haaay! Naku!! Nakakaloko naman . . Hindi pala kailangang mag-expect na ako yung hinihintay niya. Dahil simula nang nagka-boyfriend siya ay parang nakalimutan na namin na magkaibigan pala kami. Namiss ko na tuloy ang mga araw na hinihintay niya ako sa tuwing nauuna siya at hihintayin ko siya kung mauna man ako. Haaay! Naku! Simula din pala nun ni hindi niya na ako tinawag sa pangalan ko.

                 Hoy!! Ano? Sasabay ka ba sa amin ni Reniel? Tara na . . .

                Baka magalit yun sa akin. . . hoy ano!?

[Biglang nag-flashback] Bigla ko na lang naisip ang huling araw na kinausap niya ako. Huling araw na kung saan ay nawindang ako. . .

***

                 Break Time na . . .

Masayang naghiyawan ang mga kaklase ko. Bukod sa kainan na ay dito namin makakasama ang aming mga minamahal. Merong mga magkakaibigan. Meron rin namang mag-girlfriend o magboyfriend. Dito lang kasi ang oras ng bonding. Oras na kung saan, nagtatawanan, nagkukwentuhan tungkol sa bagong chikka at higit sa lahat ay mga may magkarelasyon na nagsusubuan na parang wala nang bukas. Samantala ako, malungkot, mag-isa, at nagseselos sa taong mahal ko. Nagseselos habang nakikita ko siyang masaya sa piling ng iba. Haaay! Dati laging nakukumpleto ang araw ko, pero ngayon au humihiling na SANA NGA mangyari ulit yon . . .

***

             Nagturo ang teacher ko. . . hanggang sa last subject namen nagkakailangan pa rin kami. Di ko alam kung guilty ako sa sulat na nabasa niya o dahil alam ko na alam niya na. Alam nya na may gusto ako sa kanya. Pipilitin ko na lang na iwasan sya. Pipilitin ko ring kalimutan siya at baka patuloy pa akong mahulog sa kanya.

             Uwian na . . .

             Mabilis akong lumabas ng pinto . . . umuwi ako kaagad. Ayaw kong magpakita sa kanya dahil sa nararamdaman ko.

-Jhoyce POV-

              Anu ba tong papel na to!? Ang dumi-dumi. Saan ba to nanggaling? Pero infairness sa sulat na to  . . . may laman at ang ganda ng sulat. Ba’t ba napunta napunta to sa bag ko? Sinong naglagay nito!? [binuksan ko ang papel]

              Dear Jhoyce . . .

              Ano to? Bakit pangalan ko ang nakalagay dito! Sinong sumulat nito? Kinakabahan ako at may konting excitement . . . ewan ko kung bakit. Siguro, baka sulat to ng mama ko galing probinsya. . o kaya naman sulat ng isang mahalagang kaibigan. Pagkatingin ko sa ilalim ng sulat ay may nakalagay na “nagmamahal, Ryan Aban”

               Totoo ba to!?

               Tanong ko agad sa sarili ko. Hidi ko akalain na isang katulad ni Albert Einstein na lalaki ay magsusulat ng ganito sa akin. Kung sa bagay, he’s cute and very genius. Sa totoo lang, gusto ko siya pero nahihiya ako. Kaya nga nahihiya akong lumapit sa kanya, haaay! Anong gagawin ko . . . hamaiak na isa lamag akong simpleng babae, BOBO, kundi alam lang ligawan dito ligawan doon . . heheh . . . Lagi nga akong pinapagalitan ng professor namin eh. . . simple lang naman ako. Sumusunod sa uso kaya laging bumibili ng gamit. Di naman katangusan ang ilong ko. Medyo matangkad at maputi ako na nababagay sa akin, haaay! naku . . . Naiinlove yata ako sa kanya. Nag-aalala na ako para sa nararamdaman ko. Hindi ako pwedeng mainlove sa kanya. Mayroon na’ko. Isa pa, masyado siyang matalino at maraming nagkakagusto sa kanya. Magkaibigan lang kami eh. Kuntento na ako. Dapat pala di ko nalang binasa to. Nahihiya na ako. Lalayo na lang ba ako?

                 Mabilis akong pumunta sa lugar kung saan matatagpuan ko siya. Pero bakit wala siya? Bakit wala akong makitang kumha ni Ryan? Nahihiya ba siya? Dahil nabasa ko na yung sulat niya o kaya naman ayaw niya na sa akin. Haaay! naku bakit wala siya? Sino ’tong lalakeng parang ngayon ko lang nakita. Grabeng kulot niya. Grabe ring laki ng salamin niya halos matakpan na ang mukha niya. By the way tama na nga ang pagki-critisize ko. Pasok na lang ako ng school.

                  Breaktime . . .

                  Kasama ko na naman ang wala kong kwentang B.f. Nalulungkot ako para sa kanya. Nag-iisa at malungkot siya. Walang kasabay kumain ni walang lumalapit sa kanya. Tabihan ko kaya siya? Ayt! Nandito pala B.f. ko. Pinokus ko na lang ang sarili ko sa aming dalawa ng B.f ko. Pinilit kong  maging masaya at sinubo ko ang pagkain na pilit ni Reniel na isubo sa akin. Napilitan lang ako. Nakokonsyensya sa ginagawa ko.

                   Next subject . . .

                   Nagturo ang prof . .

-Reniel’s POV-

                   Haay! Tapos na rin ako sa gawain ko. Makapasok na nga lang, namimiss ko na kasi ang mahal kong si Jhoyce, baka mag-alala na rin yun sa akin. Sabihin pa nun pinag-aalala ko siya. Baka miss na rin ako nun . . .

                    Pumasok na ako sa School . . .

                    Nasaan kaya si Jhoyce?

·         Pre! Si Jhoyce, nakita mo ba? Tanong ko sa kaklase ko.

·         Reniel, di ko alam eh, hanapin mo na lang . . sagot niya . . .

        Dahil namiss ko siya. Hinanap ko siya kung saan-saan. Pumunta ako sa canteen kung saan madalas siyang kumakain. Sa C.R ng girls na kung saan nagdala pa ng kahihiyan sa pagkalalaki ko. At sa library na madalas siyang tumatambay na kung saan madalas niyang nakakasama ang mga kaibigan niya. Halos nalibot ko na ata ang buong school, pero wala akong nakitang Jhoyce. Pumasok na lang ako sa room. Doon ko na siyang nakita at nakaupo. Dumating na ang prof namin at nagturo.

         Breaktime na . . .

         Nilapitan ko si Jhoyce upang sabay na kami pumunta at kumain. Ang saya ko talaga kapag kasama ko siya. Walang humpay na kasiyahan. Halos humihinto ang mundo ko kapag kasama ko siya. Tawanan dito, yakapan dito at subuan dito. Haaay! wala na akong hahanapin pa kundi nasa kanya na lahat ang gusto ko.

          Next subject . . .

          Uwian na . . .

          Pinuntahan ko agad si Jhoyce para sabay na kami umuwi. Ihahatid ko na lang siya para mas safe ang uwi niya.

-Arianne’s POV-

                        Tapos na rin ang training namin. Kapagod talaga maging volleyball player. Puspusan training namin. Malapit na kasi ang gaganaping contest sa ibang school eh. Kaya kailangang magpraktis para manalo.

                        Simple lang naman ako. May bangs, palakaibigan at humihiling ng perfect na tao para sa akin. Haaay! Di naman ako katangkaran pero, ewan ko . . . kung bakit may gusto ako kay Ryan. Samantalang maraming nagkakagusto sa akin. Hahaaay! Ano ba’tong imahinasyon ko. Maganda ba talaga ako?

                        Nagpahingan kami saglit. . . at pumasok na rin . . .

           Pumasok ko ng room, wala pa rin ang lalaking pinagpapantasyahan ko, san kaya yun pumunta? O late na naman yun. Dito nga lang muna ako. Magpapahinga at hihintayin ko na lang siya dumating. Maya-maya pa ay . . . . .Pumasok na ang hinihintay ko. As usual, walang araw na hindi ginagawang pagbabasa habang naglalakad. Shiii!! Ang cute niya talaga! Ganda ng hair niya.Bagay na bagay sa kanya. Sabay hawi ni Ryan sa kanyang buhok. . lalo tuloy akong naiinlove. Sinundan ko naman ito ng tingin habang papunta ito sa kanyang upuan. Haaay! Naku Ryan! Wala pa rin sa kanyang nagbago. Isa ka pa ring mala-anghel, walang kupas talaga. . .

            Grabeh! Nahahalata ko siyang tingin ng tingin kay Jhoyce. Ano kaya ang meron sa kanyang wala sa akin? Sana mapansin din niya ako. Sana nga dumating na ang prof. namen at magturo dahil masasaktan lang lalo ako.

           

 Breaktime . . .

            

Lalapitan ko sana si Ryan ng bigla itong lumabas ng pintuan. Sayang naman, gusto ko sana siyang sabayang kumain kasi nalulungkot akong nakikita siayng kumain mag-isa. Kaso ayon!! Ang bilis niyang lumabas ng pinto. As usual na gawain niya . . . Mag-isa at walang kasama. Lalapitan ko sana siya kaso galit naman sa akin yon! Bukod kasi sa maingay ako ay ayaw niya ng babaeng aral ng aral, katulad niya o kaya hindi mahilig sa sports. . Shiit natamaan ako!! Ayaw ko na . . Jowk! Mahal ko siya. pero kung sakaling manligaw sa akin si Ryan ay igigive-up ko ang sports ko. By the way, nalulungkot ako sa kanya. . . .

         Uwian na . . . .

         Nilingon ko si Ryan, pero wala na ito agad. Di ko alam kung may problema ba ito kung bakit umuwi siya agad. Oh! Kaya naman ay gusto niya lang mapag-isa. Umuwi na ako at nakalarawan pa rin ang mukha ni Ryan sa akin. .

END OF CHAPTER ONE …

  <abangan ang next chapter>